Τραγούδι: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Ώρα που ο ήλιος τόξευε με πύρινες σαΐτες
σταύρωμα του μεσημεριού τη μέση της ερήμου
χειρονομώντας έντονα βάδιζαν δυό προφήτες
και λογοφέρνανε γιά το πως είναι ο Θεός.

Έλεγε ο ένας πως φωτιά είναι κι αστροπελέκι
και σπίθιζε το βλέμμα του στων αματιών τις κόχες
κι ο άλλος αποκρίνονταν που βάδιζε παρέκει
κερύθρα μέλι είν' ο Θεός και μυγδαλιάς ανθός.

"Αν είν' αλήθεια ο λόγος μου με του βοριά το χάδι
θέλω τα όρη να σκιστούν" εφώναξε ο πρώτος
κι "αν έχω δίκιο να γενεί τώρα πηχτό σκοτάδι"
απάντησε ο δεύτερος. Κι έγιναν και τα δυό.

"Σήμερα, έιπε ο Θεός, γέλασα απ' την καρδιά μου"
κι εφώναξε τσ' αγγέλους Του να δουν τους ερημίτες.
"Πως κάνω χάζι αυτά τα δυό αληθινά παιδιά μου
μελένια και ανήμερα όπως τα θέλω Eγώ".