Τραγούδι: Μαρία Κώτη, Χρήστος Κωνσταντίνου
Μουσική: Χρήστος Κωνσταντίνου

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Τα κοράλλια βγαίνουνε μέσα στο βυθό
δεν ξεχνώ, αγάπη μου, για να θυμηθώ
χίλιες νύχτες πού `φυγες κι όμως είσ΄ εδώ
μέσα στο μεράκι μου όταν τραγουδώ

Χόρεψε να με γητέψεις και να λυτρωθώ
κι ό,τι έχω αγαπήσει να το αρνηθώ

Κυριακή απόγεμα μ΄ ουρανό βαρύ
και σκουριά πυρρόχρωμη σε παλιό σκαρί
πέτρα κοκκινόχωμα, πόρτα σφαλιχτή
νιώσε την καρδούλα μου, να σού ανοιχτεί

Χόρεψε κι όλα σ΄ τα δίνω για να με κοιτάς
και ο νους μου πού πλανιέται, πάψε να ρωτάς

Χίλια χρόνια πέρασαν μες σε μια στιγμή
μες στου φεγγαρόφωτου κείνο τ΄ ασημί
χόρεψες και μέθυσες κι είπες θα χαθώ
δείξε μου τα βήματα να σ΄ ακολουθώ

Το κορμί σου κι η ματιά σου οδηγούν, θαρρώ
του σεβντά και του θανάτου τον τρελό χορό