τραγούδι: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης
στίχοι - μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Εναν καιρό αλαργινό
έμοιαζε η μέρα σκοτεινό
μαύρο λουλούδι
στσι στράτες ρένανε θεριά
απού σου πνίγαν την καρδιά
και το τραγούδι.

Σουσούμι άγριο πολύ
καρδιά αλεξαντρινό γυαλί
σπαθί στη χέρα
του Σαραντάπηχου η θωριά
κι ήσφαξε τ' άγρια θεριά
κι ήφεξε η μέρα.

Πήραν αρχόντοι την εξά
πού 'χανε χέρα ντως δεξά
έναν τελάλη
και με φωνή που όλα τ' αυτιά
τα τρύπανε σα σαϊτιά
ποιός να τα βάλει.

Κι όπως γοργά η ζωή περνά
του Σαραντάπηχου γερνά
το παραμύθι
μόνη παρέα κάθ' αυγή
μια θύμηση και μια πληγή
μέσα στα στήθη.

Μια τέτοια άγρια θωριά
που ετρόμαζε και τα θεριά
ποιός ν' αγαπήσει
από μιαν ήρεμη ζωή
πού 'χε έγνοια μόνο το φαΐ
τι να κερδίσει.

Κι επήρε δίπλα τα βουνά
να βρει μαλιά μα πουθενά
δε βρήκε πράμα
και δυο τον είδανε παιδιά
να κάνει μόνος στην καρδιά
το ύστερο τράμα.

Σαραντάπηχος: αυτός που είναι σαράντα πήχες, ο γίγαντας (θρύλος στην Κρήτη)
ρένανε: περιφερότανε
σουσούμι: φυσιογνωμία
εξά: εξουσία
μαλιά: ένοπλη σύγκρουση
πράμα: τίποτα
ύστερο τράμα: τελευταίο τραύμα