ερμηνεία: Ψαραντώνης (Φωνητικά: Μαρία Κώτη)

ποίηση: Χόρχε Λουί Μπόρχες (μετάφραση: Δημήτρης Αποστολάκης)

μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Το σιδερένιο του σπαθί ξετέλεψε το χρέος
της μαύρης της εκδίκησης ως όφειλε να κάμει
τώρα τα βέλη τα τραχιά και το μακρύ κοντάρι
χύσαν το αίμα των κακών κι έχει ποτίσει ο δρόμος.

Που να `ναι εκείνος όμως
που μέρα νύχτα γύριζε εξόριστος στον κόσμο
και τ’ όνομα του έλεγε πως ήτανε Κανένας.

Πείσμα στο πείσμα ενός θεού κόντρα στις θάλασσες του
στη γη και στη γυναικά του γύρισε ο Οδυσσέας.
Πείσμα στο πείσμα ενός Θεού, των γκρίζων των ανέμων
στου Άρη το συντάλογο οπού φωλιάζει ο τρόμος.

Τώρα κοιμάται ήσυχα στο νυφικό κρεβάτι
και δίπλα η βασίλισσα η πολυξακουσμένη
κι είναι το προσκεφάλι της στη μυρισμένη κλίνη
του αντρειωμένου βασιλιά ο δυνατός ο ώμος.

Που να ΄ναι εκείνος όμως
που μέρα νύχτα γύριζε σαν το σκυλί τον κόσμο
και τ’ όνομα του έλεγε πως ήτανε Κανένας.

Odisea, libro vigésimo tercero
de Jorge Luís Borges

Ya la espada de hierro ha ejecutado
La debida labor de la venganza;

Ya los ásperos dardos y la lanza
La sangre del perverso han prodigado.



A despecho de un dios y de sus mares

A su reino y a su reina ha vuelto Ulises,
A despecho de un dios y de sus grises

vientos y del estrépito de Ares.


Ya en el amor del compartido lecho
Duerme la clara reina sobre el pecho

De su rey pero ¿dónde está aquel hombre


Que en los días y en las noches del destierro

Erraba por el mundo como un perro

Y decía que Nadie era su nombre?