Τραγούδι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Εκατομύρια χρόνια πίσω, η πρώτη ανατολή έσκασε σα ρόδι και σπόροι
κόκκινοι γεμάτοι φως κούρνιασαν σαν αγριοπερίστερα λίγο πριν τη μπόρα,
ένας σε κάθε ψυχή.
Είμαι οι κύκλοι του κορμού του προαιώνιου δέντρου.
Το τεράστιο ερπετό που βγήκε από τη λίμνη, με τα λέπια και τη διχαλωτή
γλώσσα, έχει μαγικά μάτια.
Στη διχάλα της γλώσσας του μπεκροπίνουν ο Θεός με το σατανά αδιαφορώντας.
Η κρύα του γλώσσα πάνω στο κορμί μου, ο πιό γλυκός θάνατος.
Η εγγονή του Βαιθουήλ είναι στείρα.
Σκέφτηκα να δώσω τα δυό σακούλια μου με το σπέρμα στην ιερή πόρνη να τα
κάμει σκουλαρίκια.
Τ' αυτιά της θά 'ναι σα δροσοσταλίδες έτοιμες να πέσουν.
Μ' αρέσουνε τα όρη του Καυκάσου.
Λένε πως έχουνε όρνια που σε ξαναγεννούνε.
Μόνο αν πιάσω τα κέρατα του ταύρου θα πετάξω.
Η καινούρια διοίκηση είναι δίκαιη.
Έρχονται στην ώρα τους τα συσσίτια των σκλάβων.
Άκουσα να λένε πως ο φονιάς δε θ' αργήσει κι ότι θα μας μοιράσει ζωές.
Ελπίζω ν' ανταμωθούμε ...

Ποιός είδε κείνο το φονιά π' αλύπητα σκοτώνει
και που γελά σαν το παιδί μαχαίρι όταν ματώνει.

Εγώ τον είδα το φονιά στην άσπρη του φοράδα
και τέτοιο βλέμα μαγικό στον κόσμο δεν ξανάδα.

Θέ μου να μ' έπαιρνε κι εμέ σε ταραχή και μάχη
να μ' εύρει θάνατος γλυκός στ' αλόγου μου τη ράχη.