Τραγούδι: Βασίλης Σταυρακάκης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Μες στο δικό μας τον καφενέ
καυγάδες, γέλια, κρασί και ζάλη
εδώ πεθαίνουν έρωτες μεγάλοι
κι εμείς τους κάνομε τραγούδι κι αμανέ
αχ ουρανέ
πες μου το ναι
κι έμπα κι απόψε στο δικό μας καφενέ.

Μες στο δικό μας τον καφενέ
κουμάντο πάντα κάνανε άλλοι
κι όσοι δε σκύψανε ποτέ κεφάλι
ακριβοπλήρωσαν μιά στάλα λευτεριά
χίλια φλουριά
μιά δοξαριά
παίξε λυράρη μήπως βρω παρηγοριά.

Αχ ο δικός μας ο καφενές
είναι μιά μάνα που τη μαλώνω
μα τηνε νοιώθω όσο μεγαλώνω
κι ας μ' αποδιώχνει σαν τον ξένο να γυρνώ
κι όταν πονώ
το δειλινό
νοιώθω πιό μόνος κι απ' τ' αγρίμι στο βουνό.

Μες στο δικό μας τον καφενέ
από τη σκόνη σαν θα χορέψεις
πού 'ναι γεμάτη όνειρα και σκέψεις
θα βάλω λίγη στην αρχαία μας πληγή
πατώ τη γη
αίμα να βγει
που θα με πάρει μιά θλιμμένη χαραυγή.