Δημήτρης Αποστολάκης

Έφτασα εκεί που δεν μπορεί ανθρώπου νους να φτάξει
να βρω το Γέρο του Βουνού γιά να του πάρω πράξη.
Έλα μου λέει μιά φωνή κι έτρεξα προς το μέρος
να δω αν είν' ανθρώπινος στην όψη του ο Γέρος.
Ο αντίλαλος μ' οδήγησε σ' ενός γκρεμού τη σκίζα
κι εκεί πηγή ήταν της φωνής ενός φυτού η ρίζα.
Είσ' άνθρωπος του φώναξα ή μιά φωνή που τρέμει
ή όνειρο μικρού παιδιού που το 'ψησε η θέρμη;
Κι αντί ν' ακούσω τη φωνή απόκριση να λέει
νοιώθω τη γεύση του φυτού στη γλώσσα μου να πλέει.
Και πριν να πω του Γέροντα την αρμηνειά σου δως μου
βρέθηκα σ' ερημόσπιτο στο ξέτελος του κόσμου.

Αλέξης Νόνης

Μπαίνω σε άδειες κάμαρες, ποιάς μάγισσας χατήρι
του κόσμου αλλάζει πρόσωπο σε κάθε παραθύρι.
Ανοίγω πόρτες και γυρνώ στο σπίτι της ερήμου
σε κάποια κοντοστάθηκα σα νά 'ταν η δική μου.
Και με μιάν άλλη αίσθηση αιώνες κοιμισμένη
ένοιωσα πως στην κάμαρη κάποιος με περιμένει.
Μπήκα και κάπου κάθισα κατάκοπος του δρόμου
και κοίταξα και ήτανε το νεκροκρέβατό μου.

Συμμετέχει το Πολυφωνικό Σύνολο Χαονία σε αυτοσχεδιασμό δικό τους

Κι ανάδια θρόνος ξύλινος στο χρώμα του χωμάτου
κι αριστερά και πιό ψηλά ο ήλιος του θανάτου.
Κι από τον ήλιο κρέμονταν γυάλινη φυσαλίδα
που μέσα μ' όψη νεκρική τον εαυτό μου είδα.
Και τ' άδειου θρόνου συντροφιά απ' τη μεριά την άλλη
μορφή που μου 'μοιασε πολύ με λιόπαρδου κεφάλι.

Δημήτρης Αποστολάκης

Στην απεναντινή κορφή του Δράκοντα η ράχη
και η βραχομουσούδα του ρουμπίνια μάτια να 'χει.
Κι απά στο κωλοράδι του σπυρί το ερημοκλήσι
κούφια ελπίδα της οργής την ώρα να ξορκίσει.
Ποτάμιζαν στα λέπια του χωριά, ελιές κι αμπέλια
κι ακούγονταν μόνο πουλιά και των παιδιών τα γέλια.
Κι ο κόσμος εκυμάτιζε με την αναπνοή του
σα να 'τανε μωρού παιδιού ο ύπνος, η ζωή του.
Και τ' όνειρο σαν το νερό απ' του μυαλού τις βρύσες
ξέφευγε και σχημάτιζε τον κόσμο στις αιστήσες.

Δημήτρης Αποστολάκης

Μύριες αρίθμητες γενιές ισόχρονες του κόσμου
και μύρια αγέννητα παιδιά πέρασαν από μπρος μου.
Κι είδα τον άνθρωπο γυμνό σε δέντρο σα μαϊμούδι
κι ύστερα ν' αντρειεύεται πάνω στης γης το φλούδι.
Να γδέρνει και να πολεμά τα χώματα τα χέρσα
μέχρι στου Δράκου την κοιλιά να καταλήξει μέσα.
Να δώσει πίσω του Θεριού το χρωστικό που πρέπει
να φτιάξει γιά τη σάρκα του ένα καινούριο λέπι.
Κι ένοιωσα πως δεν ημπορώ τση μοίρας να μακρύνω
και δρακολέπι μιάν αυγή είναι γραφτό να γίνω.

Συμμετέχει ο Ψαραντώνης
Περικλής Τσουκαλάς

Τότε σκοτάδι απλώθηκε και γίνηκε η πλάση
μαύρο φαρί - κατάμαυρο έτοιμο ν' αφηνιάσει.
Κι απ' τα κατάβαθα τση γης ο Δράκοντας σαλεύει
και με σαΐτες πύρινες την πέτσα του τοξεύει.
Ανοίγει η γης κι οι ποταμοί τις όχθες αψηφούνε
φουσκώνουνε οι θάλασσες και τα βουνά χτυπούνε.
Χώρες, χωριά γκρεμίζουνται κουνιούνται τα θεμέλια
από το κλάμα των παιδιών και των τρελών τα γέλια.
Ο ουρανός λυσσομανά, πετά αστροπελέκια
που τρων ανθρώπων χτίσματα και καταλούν τα πρέκια.
Στον ουρανό πηδούν φωτιές, τα δάση λαμπαδιάζουν
και οι φωνές των αγριμιών τον άνεμο σπαράζουν.
Τα κορφοβούνια σκίζουνται πέφτουνε στα πελάγη
και τα χαράκια κουτουλούν σαν αγκρισμένοι τράγοι.

Περικλής Τσουκαλάς

Κι η γης κουβάρι γίνηκε και αστραποβολίδα
και μες στο σύμπαν χάνονταν σα φωτεινή κουκίδα.
Μ' άλλες κουκλιδες φωτεινές σαν τα φλογάτα άτια
λες κι έσπασε θεού καρδιά σε χίλια δυό κομμάτια.
Κι όπως εξεμακραίνανε των αστεριών τα πλήθη
έμεινα μόνος και ψυχρός στ' απέραντου τη λήθη.

Και με του Δράκου τη φωνή και του θεού τα στήθια
εμάζωξα τη δύναμη και φώναξα βοήθεια!

Δημήτρης Αποστολάκης

Έλα ακούω τη φωνή να με προστάζει πάλι
και βγήκα από το όνειρο κι από την παραζάλη.
Ο κόσμος ξετινάχτηκε κι ήρθε στα σύγκαλά του
κι ο ήχος ο απόκοσμος με τράβηξε κοντά του.
Και βλέπω κύκλους γερακιών, τι να 'ναι το ψοφίμι
Θε μου μην είναι της καρδιάς τ' ανήμερο τ' αγρίμι.
Κοιτάζω γύρω ερημιά, πιά δεν ακούγεται άχνα
και κάτω η δρακοπροβιά και του θεού τα σπλάχνα.

Δημήτρης Αποστολάκης

Και η φωνή σα σύννεφο στον ουρανό εχάθη
ή την εκάλεσε η γη στα άπατά της βάθη.
Γδέρνω το δέρμα μου με μιάς και βγάζω την καρδιά μου
και την πετώ όσο γίνεται πολύ πιό μακριά μου.
Φορώ του Δράκου την προβιά και το Θεό εντός μου
χάρισμα στην αγάπη μου θα 'ναι ο εαυτός μου.