Χαΐνηδες (1991) | χαΐνηδες | δισκογραφία

Τους Χαΐνηδες άκουσα για πρώτη φορά κατά την εορτή υποδοχής των πρωτοετών φοιτητών στην Σχολή Θετικών Επιστημών, τον Οκτώβριο του 1990. Οι στίχοι και η μουσική τους κατέκτησαν αμέσως ένα αμφιθέατρο - που είχε την τραγική μοίρα να ονομασθεί αργότερα «Αμφιθέατρο Βασίλης Ξανθόπουλος» - κατάμεστο από φοιτητές, υπαλλήλους του Πανεπιστημίου και Καθηγητές. Δεν ήταν περίεργη αυτή η απήχηση. Διότι, ενώ οι Χαΐνηδες αντλούν το θαυμάσιο υλικό τους από την παραδοσιακή Κρητική μουσική και ποίηση, τολμούν, εν τούτοις ν' ανοίγουν δικούς τους δρόμους ευαισθησίας και μουσικής διαθέσεως. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να σημειωθεί, και να σημειωθεί με έμφαση: η «κρητική μουσική, έχει ταλαιπωρηθεί πολύ από αδέξιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού» και από τον τουριστικό εκφυλισμό της. Οι Χαΐνηδες ωστόσο έχουν γνώση, ποιότητα και πραγματικό ταλέντο, επομένως, όχι μόνο αποκαθιστούν τις διαστάσεις της σπουδαίας αυτής μουσικής, αλλά εδώ ή εκεί δοκιμάζουν νέες.

Ένα δεύτερο γεγονός, που πρέπει να σημειωθεί, είναι οι καταβολές του συγκροτήματος. Οι Χαΐνηδες δημιουργήθηκαν κατ' ουσίαν μέσα στο φοιτητικό χώρο του Πανεπιστημίου. Στην πολιτιστική ανέχεια, που χαρακτηρίζει την σύγχρονη Ελλάδα - και που ανακλά ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια της - τούτο απαιτεί, υποθέτω, ευθύ μόχθο και επιμονή. Το αποτέλεσμα αυτούσιο δείχνει ότι όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, οι δημιουργικές ανησυχίες των φοιτητών βρίσκουν διεξόδους. Τούτο αποτελεί παράδειγμα όχι βέβαια προς μίμηση, αλλά με ευρύτερη σημασία.

Σε τελευταία ασφαλώς ανάλυση ένας δίσκος και ένα μουσικό συγκρότημα κρίνεται από τους ακροατές του. Έχω την πεποίθηση ότι ο καλός ακροατής θα εκτιμήσει ανεπιφύλακτα τους Χαΐνηδες και την ποιότητα της δουλειάς τους. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης χαίρεται, και χαίρεται με ειλικρίνεια γιατί η δουλειά συνδέεται με τον χώρο και την ιστορία του.

Γιώργος Γραμματικάκης
Πρύτανης Πανεπιστημίου Κρήτης