Στίχοι – μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Τραγούδι: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης

Τις γλώσσες των πουλιών για να μιλήσεις
ν’ ακούσεις τις φωνές των ποταμών
πρέπει να πάρεις μονοπάτια των γκρεμών
κι αν έχεις τύχη πίσω να γυρίσεις
αν θες τις γλώσσες των πουλιών να τις μιλήσεις.

Σκιές μες στην ομίχλη που πλανιούνται
και όνειρο στα βλέφαρα μωρού
μπαίγνιο του αέρα, περιγέλιο του καιρού
οι άνθρωποι περνούνε και ξεχνιούνται
σαν τις σκιές μες στην ομίχλη που πλανιούνται.

Ο έρωτας που άνοιξε την πόρτα
και μπήκε σαν απόκοσμη πνοή
Είναι του κόσμου η γαλέρα κι η ζωή
βαθιά σου που ζητούν καινούρια ρότα
δεν είν’ ο έρωτας που άνοιξε την πόρτα.

Καθένας από μας είν’ ένα αστέρι
μονάχος σε μιαν άκρη τ’ ουρανού
Μέσα στη λίμνη των ματιών του διπλανού
τη λάμψη του θα δει για να το ξέρει
ότι καθένας από μας ειν’ ένα αστέρι.